1ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Δημιουργικής Έκφρασης Μαθητών Δημοτικών Σχολείων με Θέμα: «Ας φανταστούμε το Σχολείο των Ονείρων μας»

Συμμετέχουμε και εμείς με τη δασκάλα και τους μαθητές της  Δ τάξης του σχολείου μας,

στον 1^ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Δημιουργικής Έκφρασης Μαθητών Δημοτικών Σχολείων με Θέμα: «Ας φανταστούμε το Σχολείο των Ονείρων μας» για το σχολικό έτος 2014-2015,

 που διοργανώνει Το Παιδαγωγικό Τμήμα Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Κρήτης σε συνεργασία με τη Διεύθυνση ΣΕΠΕΔ του ΥΠΑΙΘ και το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο..Οι προτάσεις των μαθητών που θα τύχουν διάκρισης θα τεθούν υπόψη τόσο της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ όσο και της ακαδημαϊκής κοινότητας, της κοινότητας των εκπαιδευτικών και άλλων φορέων.

περισσότερες πληροφορείες θα βρείτε εδω...

http://creativity.edu.gr/index.php/el/2015-01-02-22-01-50/geniko-plaisio

Ενδεικτικά, παρουσιάζονται τυχαία κάποιες από τις ιδέες των μαθητών της τάξης. Οι μαθητές έγραψαν ένα παραμύθι με θέμα

«Ας φανταστούμε το σχολείο των ονείρων μας»

Συγγραφέας;Α

          Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Άλεξ ο μαθητής της Δ τάξης Δημοτικού. Ο Άλεξ ξυπνούσε κάθε πρωί στις 9 η ώρα γγιατί το σχολείο του ξεκινούσε στις 10. Όταν έμπαινε στο σχολείο, περνούσε από τη μεγάλη αυλή με τα ξηλά δέντρα, τα τρία γήπεδα ποδοσφαίρου, το ένα γήπεδο μπάσκετ. Στη συνέχεια, περνούσε έξω από το κλειστό κολυμβητήριο που πήγαινε όταν τελείωνε τα μαθήματα για χαλάρωση!

          Άνοιγε την μεγάλη πόρτα του σχολείου, άφηνε την τσάντα του στην τάξη και πήγαινε στο κυλικείο για να πάρει το δωρεάν χυμό και φρούτο που του πρόσφεραν κάθε μέρα. Στις 3 η ώρα, τα μαθήματα τελείωναν και ο Άλεξ πριν φύγει από το σχολείο, περνούσε από τη σχολική βιβλιοθήκη για να δανειστεί ένα από τα αγαπημένα του βιβλία.

          Μακάρι όλα τα σχολεία να ήταν σαν αυτό του Άλεξ!!

                   _____________________________________

Συγγραφέας:Β

          Το σχολείο των ονείρων μου θα ήθελα να είναι στο χωριό μου. Έτσι δε θα χρειάζεται να ξυπνώ κάθε πρωί νωρίς για να προλάβω το λεωφορείο.

          Η αυλή θα ήθελα να είναι γεμάτη λουλούδια και γρασίδι, κι όταν θα παίζουμε και θα πέφτουμε να μην χτυπάμε. Θέλω ακόμη να υπάρχουν παντού οπωροφόρα δέντρα ώστε στα διαλείμματα να μπορούμε να κόβουε και να τρώμε φρέσκα φρούτα. Επίσης στην πίσω αυλή θα ήθελα να υπάρχει μια μεγάλη πισίνα και στην ώρα της γυμναστικής να μαθαίνουμε κολύμβηση.

          Στη συνέχεια το κτήριο θα ήθελα να είναι καθαρό και φρεσκοβαμμένο με ωραία και ζωντανάχρώματα. Όμορφα φυτά και λουλούδια να βρίσκονται σε όλες τις αίθουσες. Στην είσοδο του να υπήρχε ένα κυλικείο ώστε να μπορούμε να παίρνουμε το πρωινό μας κάθε πρωί φρέσκο και ζεστό.

          Οι δάσκαλοι και ιο δασκάλες μας να είναι όλοι ήρεμοι και χαμογελάστοί. Έπειτα τα παιδιά μεταξύ μας να είμαστε ααγαπημένοι. Το διάλειμμα θα πρέπει να κρατάει περισσότερη ώρα ώστε να προλαβαίνουμε να παίζουμε και να ξεκουραζόμαστε. Τέλος, το σχολείο των ονείρων μου αρχίσει στις 9 το πρωί και τελειώνει στις 2 το μεσημέρι, έτσι δε θα νυστάζουμε.

          Έτσι ονειρεύομαι το σχολείο μου και θα ήθελα κάποια μέρα αυτό το όνειρο να το δώ να πραγματοποιείται!

                   ________________________________________

Συγγραφέας: Γ

          Μια φορά και ένα καιρό σ’ένα χωριό, ψηλάς το λόφο, ήταν χτισμένο ένα πανέμορφο κάστρο, το λεγόμενο «Δημοτικό σχολείο νέας Απολλωνίας».

          Είχε μία τεράστια πύλη, που σου έκανε ενδιαφέρον να μπείς να μπείς μέσα σε αυτό. Την πύλη αυτή την άνοιγαν δύο φρουροί, οι επιστάτες. Μόλις έμπαινες μέσα δεξια στην άκρη υπήρχε μία λιμνούλα που κολυμπούσαν χρυσόψαρα και τρεις πανέμορφοι κάτασπροι κύκνοι. Αριστερά έβλεπες ένα απέραντο μέρος με χορτάρι και μια μεγάλη παιδική χαρά. Εκεί ήταν ο χώρος όπου έπαοζαν χαρούμενα όλα τα παιδιά του σχολείου. Στη μέση της αυλής υπήρχε ένας λαβύρινθος με παγκάκια που κάθονταν τα παιδιά και έτρωγαν το πρωινό τους.

          Το κάστρο ήταν τεράστιο και βαμμένο με πολύ όμορφα χρώματα, Μπαίνοντας είχε ένα μεγάλο χώρο όπου γινόταν εκδηλώσεις και χοροί. Δεξιά ήταν η αίθουσα μουσικής και ζωγραφικής. Ένας διάδρομος οδηγούσε στη μεγάλη αίθουσα του θεάτρου, όπυ εκεί παρουσίαζαν οι μαθητές διάφορες παραστάσεις.

          Στον πάνω όροφο ήταν όλες οι τάξεις του σχολείου και το σχολείο των δασκάλων. Από ψηλά η θέα ήταν πανέμορφη και τα παιδιά ήταν πάντα χαρούμενα που έκαναν μάθημα μέσα σε τόσο όμορφες τάξεις! Η κάθε τάξη είχε όρφα χρώματα και παντού στρωμμένα κόκκινα χαλιά. Όλα τα παιδιά καθόταν κάτω μαζί με το δάσκαλο και μιλούσαν πάντα για όμορφα πράγματα. Δεν υπήρχαν θρανία, ούτς βιβλία που σου κούραζαν το μυαλό, παρά μόνο ένα τραπέζι όπου γινόταν χειροτεχνίες και όμορφα στολίδια... Τα μαθήματα που διδάσκονταν όταν τα εξής: χαρά και αισιοδοξία, φύση και περιβάλλον, θρησκευτικά, γυμναστική, λαμπρό μέλλον και χορός.

          Στα διαλείμματα άκουγες μόνο χαρούμενες παιδικές φωνές, αφού όλα τα παιδιά ήταν ενωμένα και φιλικά μεταξύ τους. Δεν ακούγονταν κακές κουβέντες, δεν υπήρχε ούτε ένα θλιμμένο πρόσωπο, δεν υπήρχε ούτε ένα παιδί που να στερείται το φαγητό, δεν υπήρχε ούτε ένα παιδί που να έχει μέσα του στεναχώριες...Όλα ήταν χαρούμενα.. Όλα ήταν ευτυχισμένα.. Οι δάσκαλοί δεν ύψωναν ποτέ τη φωνή τους, γιατί απλά δεν χρειαζόταν!!!

          Μακάρι να ζούμε στον κόσμο των παραμυθιών και τα παραμύθια που διηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγόνια, να είναι η δική μας πραγματικότητα... και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς ας ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ καλύτερα!!!